De FCC JO9-1 mocht op een zonnige maar winderige zaterdagochtend aantreden tegen De Kennemers JO9-2. Amber, Bas, Jesse, Lennox, Midas, Ruben, Siem en Sam hadden de luxe eerst hun ontbijt te kunnen verteren voordat ze in de benen moesten. Om 10.15 klonk het eerste fluitsignaal. Wat een luxe om eens uitgeslapen van start te kunnen (ook voor de meegereisde supporters).
De wedstrijd blijkt het hoofdprogramma van de dag. Twee scholeksters kijken verbaasd op van de verder lege velden als we sportpark Adrichem oplopen. De wedstrijd is, ondanks het veelbelovende affiche, allesbehalve een publiekstrekker. Maar om de sfeer toch wat op te krikken laat de terreinknecht een selectie Nederlandstalige krakers uit de geluidsinstallatie knallen. Er blijkt weinig droefgeestiger te zijn dan Hazes’ evergreen ”Bloed, zweet en tranen” die weg-echoot over een verder uitgestorven Beverwijks sportcomplex. Maar misschien is deze sonische terreur wel een doordacht onderdeel van een bewuste intimidatiestrategie? We zullen het nooit weten. Als we de kantine betreden wordt de psychologische oorlogsvoering nog een tandje opgevoerd. De Kennemers is de club waar Rafael van der Vaart zijn vormende jaren heeft doorgebracht. Uitdagend hangen enkele van zijn tenues te pronk in de kantine. Als dat de maat is voor het talent van de tegenstander, belooft het nog een hele kluif te worden. Maar gelukkig is ons team allemaal na 2014 geboren en is deze Beverwijkse Baas voor hen niet meer dan een ietwat corpulent uithangbord in een Plus-commercial die ze nooit zien. Ze geven geen krimp. Hup naar de warming up. Rondo’tje, de yell en vol erop!
Coaches Jeroen en René hebben de week gebruikt om eens goed te puzzelen en te shuffelen met de opstelling. Geen speler staat meer op de positie van vorige week. Siem in de verdediging? Ruben in de spits? Midas op het middenveld? Is dit een geniale proef of een gevaarlijk experiment? Amber is de aanvoerder en neemt de rol van teamfluisteraar op zich om de uitgedachte tactiek op het veld uit de benen te laten komen.
Als we aftrappen lijkt het uitgedachte plan direct een succes. De tegenstander weet zich met deze basis gewoonweg geen raad. De verrassing is compleet. Nog nooit heeft een team sneller gescoord dan FCC JO9-1; binnen 2 seconde heeft Ruben alle Kennemers in de luren gelegd en staan we 0-1 voor. Het publiek staat op de banken! Wat een start.
Maar ook FCC blijkt nogal te moeten wennen aan de nieuwe opstelling en rolverdeling. Kort nadat de euforie van de eerste minuut is neergedaald belandt de bal door een misverstand in de verdediging voor de voeten van een Kennemer die er wel raad mee weet; 1-1. Weg is ons verrassingsvoordeel.
Wat er volgt is een taaie loopgravenstrijd rond het middenveld. Er wordt gevochten om elke meter tussen de doelgebieden. Van veel kansen is geen sprake, maar het spel deint tussen spanning en spektakel heen en weer; onderhoudend is het dus zeker. Beide ploegen spelen de lange bal zonder het ding lang in de ploeg te kunnen houden. Hier een uitval, daar een afzwaaier. Hotseknotsend verstrijken de eerste 20 minuten van dit duel van spierballen en gestampte pot.
Naarmate de wedstrijd vordert nemen de Kennemers wel steeds wat vaker het initiatief en komt de nadruk van het spel van FCC in de verdediging te liggen. Dat gaat ze goed af want tot veel Beverwijkse kansen leidt het (nog) niet. Des te feller is de strijd op het middenveld. Bodycheckje hier, tackeltje daar, schouderduwtje zus en zo. Meer dan eens moeten er tranen worden gedroogd, of over een verse blauwe plek worden gewreven. Kusje erop en door. Er wordt op z’n Noord-Hollands gebikkeld en gekleund.
De wedstrijd wordt uiteindelijk op uithoudingsvermogen en mentaliteit beslist.
Vlak voor de tweede helft weten de Kennemers van afstand een prima doelpunt te scoren en dan lijkt er iets te knappen bij de FCC. De tweede helft proberen we het nog wel met een doelpoging van Midas en eentje van Sam die beide net geen doel treffen. Maar bij elke aanvalsgolf van de Kennemers sijpelt de energie langzaam uit ons team weg en gaan de koppies wat meer hangen. Na de 3-1 is er geen houden meer aan, de uitslag loopt (geflatteerd) op tot 5-1. Gelukkig scoort Amber fraai (haar verjaardag doelpunt) en eindigt de pot in 5-2. Wat jammer!
Maar ondanks het verlies moeten we naar de lichtpuntjes kijken. Er werden duels aangegaan. We zien steeds meer en beter positiespel. De kinderen coachen elkaar in het veld. En we zijn door de experimenteerdrift van de coaches meer multi-disciplinair en flexibeler op meer posities. Misschien de komende tijd alleen nog wat mindfullness en klankschaaltherapie voor een sterkere mentale weerbaarheid?
Maar gelukkig gleed de frons na de wedstrijd gauw van de gezichten. Er is niets dat een dampende tosti niet kan oplossen. Bovendien werd Amber voor haar verjaardag uitbundig toegezongen door het team. Haar traktatie wiste het kleine restje zuur met veel zoet uit het teamgeheugen. Met gierende banden terug naar huis en op naar de volgende pot. Kom op FCC!